شیوع ناامنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی مؤثر در بیماران مبتلا به سرطان های گوارش فوقانی

مقدمه نا اَمنی غذایی به عنوان فراهم کردن غذای کافی به طور نامحدود یا نا مطمئن در همه اوقات برای یک زندگی فعال و سالم تعریف می شود سرطان به عنوان بیماری ناتوان کننده و کاهنده طول عمر، موجب لطمه های فردی و اجتماعی بسیار می گردد. مطالعات اخیر بیانگر شیوع گسترده ناامنی غذایی در مناطق مختلف ایران است. هدف مطالعه حاضر بررسی وضعیت نااَمنی غذایی و برخی عوامل اجتماعی اقتصادی مؤثر در بیماران مبتلا به سرطان های گوارش فوقانی شامل سرطان های مری و معده است. روش کار  مطالعه به صورت توصیفی مقطعی بر 120 بیمار (72 مرد و 48 زن با میانگین سنی 23/60 سال) مبتلا به  سرطان های گوارش فوقانی بستری شده در انستیتو کانسر ایران در سال 1390 انجام شد. مشخصات عمومی و اجتماعی اقتصادی و وضعیت نااَمنی غذایی به ترتیب با استفاده از پرسش نامه های عمومی عوامل اجتماعی اقتصادی بیمار و پرسش نامه وضعیت امنیت غذایی خانوارِ usda بررسی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با نرم افزار های spss و stata11se انجام شد. نتایج درصد نااَمنی غذایی در جمعیت مورد مطالعه 17/69% بود. بین متغیر های داشتن کودک زیر 18 سال و سطح اقتصادی پایین با نااَمنی غذایی ارتباط آماری معنی داری مشاهده شد (05/0p<). نتیجه گیری با توجه به درصد بالاتر نااَمنی غذایی در بیماران مبتلا به سرطان های گوارش فوقانی نسبت به افراد جامعه، می توان گفت که نااَمنی غذایی احتمال بروز سرطان های گوارش فوقانی را در جمعیت ایرانی افزایش می دهد. لذا، کاهش نااَمنی غذایی ممکن است در کاهش بروز این نوع سرطان ها موثر باشد.